WordPress database error: [UPDATE command denied to user 'mythosbaza'@'10.14.20.69' for table 'wp_options']
UPDATE wp_options SET option_value = 'O:8:\"stdClass\":4:{s:12:\"last_checked\";i:1711718030;s:15:\"version_checked\";s:3:\"2.3\";s:8:\"response\";s:7:\"upgrade\";s:3:\"url\";s:30:\"http://wordpress.org/download/\";}' WHERE option_name = 'update_core'

 Mity | Mythos.pl - legendy, mity, baśnie, rpg, larp, sny


Menu

Światy

Użytkownicy

Polecane strony

  • Czy wiesz, że...

    Szczęście jest tylko wtedy prawdziwe, gdy je z kimś dzielimy.
    Alexander Supertramp


Prace Heraklesa

22 kwiecień, 2009

Ojcem jego był Zeus, który spłodził Heraklesa przybierając postać męża Alkmeny, śmiertelniczki. Herakles był prześladowany przez zazdrosną Herę, której podstępem Zeus przystawił do piersi małego Heraklesa by napił się mleka z jej piersi, będącego źródłem wiecznego życia. Herakles znany był z wielkiej siły i męstwa, zapaśnictwa i umiejętności wojennych, szczególnie celnego strzelania z łuku. Był lubiany przez Zeusa i Atenę. Heros ten w wieku niemowlęcym udusił gołymi rękami dwa węże, wpuszczone do pomieszczenia w celu zabicia jego i jego brata. Gdy miał lat osiemnaście zabił lwa, siejącego postrach na terytorium króla Tespiosa. Pewnego dnia Hera zażądała, aby udał się na służbę do Eurysteusa. Odmówił jej, za co zesłała na niego szaleństwo. W szale tym zamordował kilkoro swoich dzieci oraz dwoje Ifiklesa, swego brata. Kiedy ocknął się z szaleństwa i zobaczył co zrobił chciał się zabić. Ale odwiódł go od tego Tezeusz. Pokutą za ten czyn miała być służba u Eurysteusa. Z jego polecenia miał on wykonać dwanaście prac, bardzo trudnych zadań. Były to:

1. Schwytanie klaczy Diomedesa

2. Pojmanie byka kreteńskiego

3. Przyniesienie złotych jabłek z ogrodu Hesperyd

4. Schwytanie łani kerynejskiej

5. Zabicie lwa nemejskiego

6. Zdobycie przepaski Hippolity (królowej Amazonek)

7. Schwytanie dzika erymantejskiego

8. Zgładzenie hydry lernejskiej

9. Przepędzenie ptaków stymfalijskich

10. Pojmanie Cerbera

11. Oczyszczenie stajni Augiasza

12. Uprowadzenie trzody Geriona

12 prac Heraklesa to symboliczne ukazanie kolejnych etapów w rozwoju człowieka, ukazywanej także przez Zodiak jako podróż przez 12 faz ludzkiego doświadczenia.

Wojna Trojańska

22 kwiecień, 2009

Według Homera i antycznych historyków było to oblężenie Troi przez greckich Achajów, trwające dziesięć lat. Powodem konfliktu było porwanie Heleny, żony króla Sparty Menelaosa przez Parysa, księcia trojańskiego. Parys był synem króla Priama. Menelaos wezwał do pomocy swego brata Agamemnona oraz wszystkie księstwa achajskie. Wojna zakończyła się, gdy grecy użyli podstępu by dostać się do miasta. Zbudowali wielkiego drewnianego konia, pustego w środku, w którym schowali się żołnierze. Koń ten dostarczony był jako prezent. Podobno na pomysł ten wpadł Odyseusz. Trojanie przyjęli go i przenieśli do miasta mimo ostrzeżeń wieszczki Kasandry. Gdy zapadła noc greccy żołnierze wyszli z wnętrza konia i otworzyli bramy do miasta swym towarzyszom. W ten sposób Troja została pokonana i spalona.

Mit o Antygonie

10 marzec, 2009

Antygona była księżniczką, córką króla Teb Edypa i Jokasty. Miała siostrę Ismenę oraz była siostrą Polinejkesa i Eteoklesa. Po śmierci Edypa dwaj bracia mieli podzielić się władzą. Jednak Eteokles nie przekazał tronu bratu. Polinejkes sprowadził obce wojska i wrócił do miasta w celu odzyskania tronu. Poległ w walce. Antygona, wbrew zakazowi następcy króla Edypa, Kreona, pochowała swego brata Polinejkesa. Polinejkes był dla Kreona zdrajcą. Antygona, skazana przez to na śmierć, miała żywcem zostać zamknięta w grocie skalnej za kamienną płytą. Nim nadeszła wiadomość o ułaskawieniu popełniła samobójstwo. Jej narzeczony, Hajmon, syn Kreona przebił się mieczem po tym wydarzeniu. Za nim zrobiła to jego matka Eurydyka, żona Kreona. Kreon traci najbliższych i pozostaje sam z poczuciem winy, a poczucie to jest karą dla niego za czyn, który pociągnął za sobą tak poważne konsekwencje.

Mit o Tezeuszu i Ariadnie

10 marzec, 2009

Tezeusz był greckim herosem, synem Posejdona i Astry. Jego wejściem w dorosłość było uniesienie głazu, pod którym Ajgeus zostawił dla niego miecz i sandały. Tezeusz zgłosił się na ochotnika do zabicia Minotaura, potwornego syna króla Minosa z wyspy Krety. Tezeusz zabił Minotaura i wydostał się z labiryntu dzięki nici Ariadny, córki Minosa, która dała mu jej kłębek by w ten sposób poprowadziła go do wyjścia. Pomysł ten zrodził się w głowie Dedala przed ucieczką z wyspy. Tezeusz zginął w tajemniczy sposób. Miał być on podobno zepchnięty ze skały przez króla Skylos Lykomedesa, zazdroszczącego mu sławy. To właśnie na wyspie Skylos znaleziono jego grób i przewieziono jego szczątki do Aten.

Mit o Orfeuszu

1 marzec, 2009

Orfeusz był synem boga Apollina i muzy Kaliope. Pochodził z Tracji. Orfeusz był śpiewakiem, muzykiem i największym poetą greckim. Jego śpiew i gra na lirze lub kitarze urzekała wszystkich i miała niezwykłe właściwości. Dzikie bestie łagodniały przy nim, wzburzone fale morskie uspokajały się a drzewa pochylały się w jego kierunku. Pewnego dnia Orfeusz został zaproszony przez Zeusa na ucztę. Tam Orfeusz poznał Eurydykę i wkrótce pobrali się. Podczas spacerów po łąkach, które Eurdyka uwielbiała niefortunnie nadepnęła na uśpionego węża, który zbudziwszy się ugryzł ją śmiertelnie. Orfeusz był zrozpaczony. Śmiało wstąpił do Tartaru i krok po kroku posuwał się coraz dalej oczarowując swą muzyką Charona, Cerbera, Furię, Persefonę, aż w końcu samego Hadesa i docierając do Eurydyki. Miał ją zabrać na powierzchnię ziemi ale Hades dał mu pewien warunek. Nie wolno mu było odwrócić się gdy prowadził Eurydykę za rękę. Zapomniał się i zrobił to nim dotarli na miejsce i Eurydyka zamieniła się w kamień. Stracił ją na zawsze. Ponieważ sprzeciwiał się zachowaniu jednego z bogów, Dionizosa, ten kazał menadom porwać go. One zaś rozszarpały jego ciało, które zebrane następnie przez Muzy zostało pochowane u stóp Olimpu.

Mit o Demeter i Korze

1 marzec, 2009

Demeter była boginią łanów zbożowych czczoną przez ludzi za jej zdolności do rozbudzania życia i powodowania wszelkiego urodzaju w przyrodzie. Miała ona córkę Korę, w której zakochał się Hades - bóg umarłych. Hades zwabił Korę kiedy zbierała kwiaty na łące. Zwabił ją pięknym Narcyzem, który pojawił się nagle i przyciągnął uwagę dziewczyny. Wtedy Hades porwał ją i uprowadził do Tartaru. Tam miała być ona jego żoną pod imieniem Persefona. Kiedy Demeter dowiedziała się wreszcie co stało się z jej córką, rozzłościła się i sprowadziła na ziemię wielki nieurodzaj i jałowość, dopóki jej córka nie zostanie zwrócona. Zeus, który dał wcześniej swemu bratu wolną rękę, musiał zabrać Persefonę z Tartaru i oddać matce bo inaczej ludzie zginęliby z głodu. Jednakże Persefona zjadła owoc granatu i przez to musiała raz w roku wracać do swego męża. W ten sposób w naturze, czas urodzaju trwał tylko przez dziewięć miesięcy, kiedy Kora była z matką a prze następne trzy miesiące musiała być w Tartarze powodując okres nieurodzaju.

Syzyf

13 luty, 2009

Syzyf był królem Koryntu. Pojawiał się często na Olimpie, gdzie uczestniczył w ucztach razem z bogami. Będąc tam słuchał rzeczy nie przeznaczonych dla uszu zwykłych śmiertelników. Zdarzyło mu się jednak puścić parę z gęby i zdradzić poufny sekret Zeusa. Dlatego też bogowie, wysłali Tanatosa, bożka śmierci, by rozliczył się z Syzyfem. Jednakże Syzyf był sprytny i uwięził Tanatosa. Wtedy bogowie wysłali Aresa, by uwolnił swego poprzednika. Wtedy to śmierć dosięgła Syzyfa.

Nie mógł on jednak trafić do państwa cieni, a to dlatego, że jego żona nie dokonała jego pochówku zgodnie z przykazaniem. Przez to pozwolono mu wrócić na ziemię i ukarać żonę. Ale Syzyf nie wykonał tego, co kazali mu zrobić bogowie. Zniknął gdzieś zapomniany i żył jeszcze długo. Aż bogowie przypomnieli sobie o nim i wysłali znów boga śmierci. Ponad to wyznaczyli Syzyfowi surową karę. Miał on wtoczyć wielki głaz na górę. Kiedy w pocie czoła dotoczył kamień prawie już na sam szczyt, wtedy kamień wyślizgiwał mu się i musiał on zaczynać wszystko on nowa. Historia ta powtarzała się za każdym razem, jako symbol nieskończonego, bezsensownego działania, do dziś dnia zwanego “syzyfową pracą”.

« Starsze wpisy