Dedal był rzemieślnikiem, posiadał bardzo duże umiejętności i był wynalazcą. Uciekł na Kretę po incydencie, którego się dopuścił kiedy zrzucił z górskiego zbocza swojego siostrzeńca. Król Krety, Minos, poznawszy się na zdolnościach Dedala kazał mu zbudować labirynt dla jego syna, Minotaura, siejącego postrach potwora. Dedal zbudował labirynt ale pragnął wrócić do swego rodzimego kraju. Jednakże król nie pozwalał mu, ponieważ teraz Dedal był w posiadaniu informacji, które nie powinny znaleźć się poza granicami kraju. To też spowodowało, że Dedal wykonał specjalne skrzydła skonstruowane z piór połączonych woskiem, które miały jemu i jego synowi pomóc wydostać się z wyspy. Przed ucieczką, Dedal ostrzegł swego syna Ikara by nie wzbijał się zbyt wysoko, gdyż mogło by to spowodować roztopienie się wosku od promieni słonecznych. Jak również nie powinien lecieć zbyt nisko, bo pióra mogłyby nasiąknąć wilgocią od wody morskiej. Kiedy wzbili się w powietrze Ikar zapomniał o wszystkim co słyszał od ojca i niezwykle podekscytowany lotem zaczął wzbijać się coraz wyżej i wyżej. Wtedy wosk stopił się a skrzydła się rozpadły. Ikar runął w dół i się zabił. Miejsce to nazwano Ikarią, wyspą, na której Dedal pochował swego syna i wyruszył w dalszą podróż do kraju swego pochodzenia.

Na początku był Chaos. Nikt nie wie czym był, ale uważano go za bezkształtną istotę boską posiadającą siłę twórczą. Cztery żywioły istniały w nieładzie: ziemia, woda, ogień i powietrze. Nie były takie, jakie je dzisiaj znamy gdyż znajdowały się w zupełnym nieładzie, bezkształcie, walcząc, ścierając się ze sobą. Wtedy pojawiła się lepsza natura tej rzeczy lub też Bóg, który uporządkował wszystko i znalazł każdemu żywiołowi swoje miejsce. Ziemię uformował koliście, by wszędzie była równa. Rozlał po niej wodę a powietrze umiejscowił najwyżej. One zawsze były jednym ciałem, ale teraz posiadały już porządek.

Wtedy powstała Jasność a Ziemia obrosła urodzajem za sprawą Gai, matki Ziemi. Uranos zaś, będący niebem dał deszcz, by wszelka roślinność mogła wzrastać. Ziemię otaczał Eter oraz Eros, bóg miłości, nadając światu uporządkowaną formę. Powstały gwiazdy, a na Ziemi powstało życie.

Ze związku Gai i Uranosa zrodził się ród tytanów. Uranos jednak nie był zachwycony swym potomstwem. Byli okrutni i brutalni i wywoływali poczucie odrazy w Uranosie. Wtedy to Uranos strącił ich w bezdenne czeluście Tartaru. To natomiast oburzyło Gaję, która znienawidziła Uranosa. Gaja wykorzystała najmłodszego z tytanów który zachował wolność, Kronosa, by zakradł się do Uranosa i pozbawił go męskości. Tak też zrobił a z krwi wyciekającej z rany powalonego boga zrodzone zostały trzy boginie zemsty o wężowatych włosach. W ten sposób władzę zdobył Kronos, lecz stał się on takim samym tyranem jak jego ojciec. Uwięził swych braci a dzieci swe zjadał, gdyż według przepowiedni Gai syn jego miał go pokonać.

Najmłodszy Zeus, uniknął połknięcia podstępem Rei. Rea zamiast syna podarowała Kronosowi kamień owinięty w becik, a ten go połknął. W ten sposób Zeus dorósł i współpracując z Herą spowodował, że Kronos zwymiotował swoje dzieci. W ten sposób razem pokonali Kronosa i podzielili się władzą.

Prometeusz był tytanem, który ulepił z gliny ludzi, na podobieństwo bogów. Użył do tego gliny i wody pochodzącej z rzeki Panopeus lub też łez. Figury ożyły za sprawą tchnięcia Ateny. Prometeusz był bardzo mądry i posiadał wiele umiejętności, których nauczyła go Atena. On zaś umiejętności tych uczył ludzi.
Prometeusz dokonał oszustwa by zwieźć Zeusa w rytuale ofiarnym. Zwierzęta ofiarne zostały tak podzielone, by z jednej strony było samo mięso przykryte skórą i wnętrznościami a drugiej strony same kości, przykryte grubą warstwą tłuszczu. Zeus, dokonując wyboru dał się oszukać i wybrał pozornie korzystniej wyglądające kości i tłuszcz. Od tamtego momentu bogowie dostawali kości i tłuszcz a ludziom pozostawało mięso.
By ukarać Prometeusza, Zeus odmówił ludziom ognia, każąc w ten sposób ludziom jeść surowe mięso. Wtedy Prometeusz wybrał się na Olimp, wykorzystując przejście kuchenne. W ten sposób Prometeusz wykradł bogom ogień, wrócił i podarował go ludziom. Za to jednak musiał odpowiedzieć. Został ukarany, przykuty do skał Kaukazu a orzeł nieustannie rozdzierał jego wciąż odrastającą wątrobę. Minęło wiele wieków i w końcu Prometeusz został uwolniony przez Heraklesa.
Ale nie tylko on został ukarany. Bogowie zesłali karę również na ludzi i wysłali na ziemię pierwszą kobietę. Posiadała ona umiejętności i cechy nadane jej przez każdego z bogów, a ulepił ją Hefajstos. Nazwano ją Pandora. Była niezwykle piękna lecz również fałszywa i niezbyt bystra. Pandorę wysłał Zeus bratu Prometeusza, któremu już wybaczył za przysługę, którą ten mu oddał. Epimeteusz przyjął Pandorę. Kobieta z Olimpu przyniosła ze sobą zamkniętą puszkę lub też beczkę, której nie wolno było otwierać. Prometeusz nie pozwalał tego zrobić. Jednakże Pandora otworzyła ją i uwolniła zamknięte w niej wszelakie zło, choroby i nieszczęścia, które od tego czasu zaczęły nękać ludzi. W puszce pozostała tylko nadzieja.

Herakles (łac. Herkules) - syn Zeusa i Alkmeny. Zeus pragnął spłodzić wielkiego bohatera, dobroczyńcę ludzkości i obrońcę Olimpu. Jako odpowiednią do tego celu matkę herosa wybrał sobie śmiertelną Alkmenę. Nie łatwo jednak było mu ją zdobyć, ponieważ Alkmena uchodziła za kobietę cnotliwą oraz była już poślubiona Amfitrionowi, królowi Trojzeny. Zeus jednak w celu prokreacji posłużył się podstępem, przybierając postać męża Alkmeny, pod jego nieobecność w domu w związku z udziałem w wojennej wyprawie. Noc, w czasie której poczęty został Herakles, na plecenie Zeusa trwała 3 razy dłużej niż zazwyczaj. Kiedy Amfitrion powrócił po zwycięzkim zakończeniu wojny do domu, zdziwił się, że żona nie wita go w progu domu po tak długiej rozłące. Dopiero wieszcz Terezjasz wyjaśnił królowi, że łoże Alkmeny odwiedził wcześniej Zeus.

Herakles przyszedł na świat w Tebach, razem ze swoim bratem bliźniakiem, któremu nadano imię Ifikles, a który był synem Amfitriona. Jako, że Zeus widział w Heraklesie przyszłego wielkiego herosa, chciał obdarzyć go nieśmiertelnością. W tym celu musiał jednak napoić małego Heraklesa mlekiem Hery, która była jego największym wrogiem. Poprosił więc o pomoc wszędobylskiego Hermesa, który przystawił małego Heraklesa do piersi śpiącej Hery. Hera przebudziłą się jednak i odtrąciła gwałtownie dziecko. Uroniła jednak przy tym kilka kropel cennego płynu, z którego powstała galaktyka dziś zwana Drogą Mleczną. W innej wersji tego wydarzenia Zeusowi pomogła Atena, która to namówiła Herę i ta dobrowolnie napoiła Herkulesa swoim mlekie, sądząc że jest to porzucone, biedne dziecko. Atena bowiem położyła małego Heraklesa owiniętego w łachmany przy wiejskiej drodze. Herakles ponoć podczas karmienia ugryzł Herę i to dlatego został przez nią odepchnięty, co spowodowało uronienie cennych kropel ożywczego płynu.