Syzyf był królem Koryntu. Pojawiał się często na Olimpie, gdzie uczestniczył w ucztach razem z bogami. Będąc tam słuchał rzeczy nie przeznaczonych dla uszu zwykłych śmiertelników. Zdarzyło mu się jednak puścić parę z gęby i zdradzić poufny sekret Zeusa. Dlatego też bogowie, wysłali Tanatosa, bożka śmierci, by rozliczył się z Syzyfem. Jednakże Syzyf był sprytny i uwięził Tanatosa. Wtedy bogowie wysłali Aresa, by uwolnił swego poprzednika. Wtedy to śmierć dosięgła Syzyfa.
Nie mógł on jednak trafić do państwa cieni, a to dlatego, że jego żona nie dokonała jego pochówku zgodnie z przykazaniem. Przez to pozwolono mu wrócić na ziemię i ukarać żonę. Ale Syzyf nie wykonał tego, co kazali mu zrobić bogowie. Zniknął gdzieś zapomniany i żył jeszcze długo. Aż bogowie przypomnieli sobie o nim i wysłali znów boga śmierci. Ponad to wyznaczyli Syzyfowi surową karę. Miał on wtoczyć wielki głaz na górę. Kiedy w pocie czoła dotoczył kamień prawie już na sam szczyt, wtedy kamień wyślizgiwał mu się i musiał on zaczynać wszystko on nowa. Historia ta powtarzała się za każdym razem, jako symbol nieskończonego, bezsensownego działania, do dziś dnia zwanego “syzyfową pracą”.
